Cabaretier Paul van Vliet is dood. In mijn begintijd als journalist deed ik veel op kunstgebied. Ik interviewde menig artiest, ook Paul van Vliet. Op een avond in 1983 ontmoette ik hem in Agnietenhof in Tiel waar hij optrad met zijn one-man show. Hij vertelde over zijn leven, dat hij nooit de deur verliet zonder zijn oude schminkkoffer, mocht hij hem per ongeluk vergeten dan reed hij soms kilometers terug om hem op te halen. Want zonder die koffer, dacht hij, zou het geluk hem verlaten.
Gestorven is hij in zijn geboortestad Den Haag, waar hij na zijn pensionering vanuit Breukelen naar toeging. Vergrijzen deed hij er niet, hij was immers al jaren grijs, maar hij hield wel intens veel van die stad, waar de westenwind speelt. Maar de geur van een Indisch pension is er allang verdwenen. De tijd, zoals dat bij een ieder gaat, heeft ook hem ingehaald.
Tijdens het interview drong hij er op aan dat ik contact zou opnemen met Toon. ‘Hij is een goeroe, ik ben ervan overtuigd dat je van hem veel kunt leren.’ Het is er nooit van gekomen. Van Vliet vertelde volop over zijn show maar op vragen over zijn goede relatie met Beatrix, waarmee hij studeerde en ook privé omging , klapte hij niet uit de school.
Ik drink
Hij sloeg mij vriendelijk op de schouder toen ik hem vertelde over mijn mislukte poging om acteur te worden. Hief zijn theeglas en declameerde een bekende liedtekst van hem: ‘Ik drink op de mensen die dingen beginnen waar niemand van weet wat de afloop zal zijn’ – de complete tekst van Ik drink op de mensen staat op een muur van een gebouw in de Ruijterstraat in Den Haag.
Na de publicatie van het interview kreeg ik van hem een briefje – op zich al iets bijzonders, want dat komt zelden voor – dat ik heb ingelijst. Ik heb er lang niet meer naar omgekeken, maar vandaag lijkt het me gepast dit briefje te publiceren.