Een dildo is niet alleen een lul van kunststof, er bestaat ook een plaats met de naam Dildo. Het is een dorp met ruim achthonderd inwoners op New Foundland in Canada. Voor het dorp ligt een eiland: Dildo Island. Er is ook een eiland Dildo Key, daarvoor moet je naar Florida.
Dildo’s bestaan al meer dan twintigduizend jaar, de eerste waren van steen. In Nederland koop je ze in een sekswinkel, maar de meeste gaan via het internet van de hand. Een dildo is vaak de beste vriend van een vrouw.
In Servië zag ik eens een winkel waar ze alleen maar dildo’s verkochten. Er lagen er echt honderden in allerlei soorten en maten. In de shop waren twee verkopers verder was het er uitgestorven. Ik vroeg of ze de waar wellicht verkochten via het internet, want anders leek me hier geen goed belegde boterham mee te verdienen. Nee, alles werd in de winkel verkocht. Vreemd, zeker in een oerconservatief land als Servië. Een jaar later kwam ik er weer langs. De zaak was nu een donker hol. ‘Ze zijn failliet’, verklaarde de buurman.
Angst
Het is niet aan mij om te oordelen over die zaak. Vast staat dat een dildo voor de meesten een schaamtevol object is. Weinigen geven volmondig toe er een te hebben, en dat terwijl er in Nederland jaarlijks meer dan een miljoen dildo’s over de toonbank gaan. Liever wordt erover geginnegapt, net zoals toeristen doen die zich breeduit laten fotograferen voor het plaatsnaambord van Dildo in Canada. ‘Kijk eens wat een rare naam, leuk hè.’
Dildo-boot van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama.
Het kan ook anders. De Japanse kunstenares Yayoi Kusama vulde in de jaren zestig van de vorige eeuw een roeiboot met dildo’s en zette er twee witte pumps in. Ze schonk de boot aan het Stedelijk Museum in Amsterdam. Met de roeiboot vol lijkbleke dildo’s, ingebed in een inktzwarte ruimte, geeft ze haar angst weer voor seks. Een trauma dat ze opliep in haar jeugd toen moeder haar opdroeg vader te bespioneren bij zijn affaires met andere vrouwen.