Beeldhouwer Jan Wolkers sloeg de Nederlandse literatuur om de oren met ongekuiste taal. Bovenaan de ranglijst staat zijn roman Turks Fruit (1969), een van de beste boeken uit de Nederlandse literatuur.
Wolkers boeken zijn doordrenkt van seks, liefde en de dood. Hoewel hij talrijke boeken schreef en veel schilderijen maakte zag hij zichzelf toch vooral als beeldhouwer. Toch was hij bij het grote publiek nooit doorgedrongen als hij alleen een beeldhouwer was gebleven.
In de voormalige winkel van de familie Wolkers aan de Deutzstraat 7 in Oegstgeest huist nu een Sushibar.
In 1925 werd hij in Oegstgeest geboren als derde kind in een gereformeerd gezin van elf kinderen. Zijn wieg stond in een woonwinkelpand waar zijn vader voor de oorlog een slecht lopende kruidenierszaak dreef.
In zijn roman Terug naar Oegstgeest (1965) – geen autobiografisch werk maar wel, evenals zijn andere romans en novellen, sterk gelardeerd met ware gebeurtenissen – keert hij op 40 jarige leeftijd terug naar zijn jeugd, die in het boek een grimmige gestalte krijgt. Het is de Tweede Wereldoorlog. Zijn kunstenaarschap bloeit op. Hij gooit het gereformeerde geloof aan de kant – al keert het steeds weer terug in zijn romans.
Op de gevel tegenover de voormalige kruidenierszaak staat een gedicht van Wolkers.
Wolkers was een fenomeen. Hij boeide niet alleen met boeken, monumenten en schilderijen, maar ook met zijn liefde voor de natuur. Dat maakt hem tot een van de grootste Nederlandse kunstenaars van de 20ste eeuw. Zijn laatste officiële daad was het schrijven van het Groot Nederlands dictee, dat op 19 december 2007 door zijn vrouw Karina werd voorgelezen op tv. Jan Wolkers stierf op 19 oktober van dat jaar aan levercirrose, 81 jaar oud.
