´Mooi zat, denkt de oude man, en de boosheid sijpelt weg, want ongemerkt is het gaan
regenen.´ Dit is de laatste zin van columnist/schrijver/dichter Martin Bril in de Volkskrant van 17 april 2009. Vijf dagen daarna stierf hij aan kanker.
Bril was een ware taalkunstenaar. Hoe heerlijk is het door hem bedachte woord rokjesdag? Korte jurken, blote benen, flanerende meisjes en vrouwen op de eerste lentedag. Dit zoenwoord kreeg een plaats in de Dikke Van Dale.
Bril publiceerde tientallen boeken, vrijwel allemaal bestsellers. Wie kent niet De Kleine keizer, een boek over Napoleon? Vanaf 2001 schreef hij dagelijks een column in de Volkskrant, iets wat hij eerder ook deed voor het Parool.
Heimwee
Graf van Martin Bril op de begraafplaats Zorgvlied in Amsterdam.
Geregeld verscheen hij op tv in De Wereld draait door. Daar toonde hij zijn interesse in de geografie van Nederland. Jarenlang toerde hij langs dorpen, kronkelige dijken en oude forten. Daarmee groeide hij uit tot ‘de ultieme chroniqueur van het moderne Nederland…’. Postuum verscheen in 2012 een verzameling verhalen over ons land. In Heimwee naar Nederland lees je onder meer over het oude logement Scholte in Veenoord bij Nieuw-Amsterdam, waar de kamer van Vincent van Gogh nog altijd te bezichtigen is. En over de stokoude Kranensteeg in Deventer, door Bril uitgeroepen tot ‘mooiste steeg van het hele land’.
Schitterend
Martin Bril: ‘Als ik denk aan Nederland, waar denk ik dan aan? Aan vroeger, soms, toen alles beter was en fotografen en cineasten een Nederland vastlegden dat voor eeuwig een ansichtkaart zal zijn. Aan het heden dat grimmig en vol en slordig is, aan de toekomst die gek genoeg schitterend zal zijn, want wie niet droomt, zal vroeg sterven.’ Hij droomde, maar stierf vroeg, 49 jaar. Behalve zijn naam staat erop zijn grafsteen ´Enfin´, eindelijk.