REDCOM

In dit huis bracht topvoetballet Johan Cruijff – geboren op 25 april 1947 – zijn vroegste jeugd door, Hier, in de Akkerstraat in de wijk Betondorp-Amsterdam dreven zijn ouders, Manus en moeder Nel, Cruijffs Aardappelenhandel.

Woning van Johan Cruijff, Akkerstraat, Betondorp-Amsterdam.

‘Jopie’, zoals zijn moeder hem noemde, voetbalde hier met zijn tweeëneenhalf jaar oudere broer Henny. Voetbalstadion De Meern, het stadion van Ajax waar hij al op zijn zesde trainde en waar moeder Nel als kantinehulp werkzaam was, lag op loopafstand. Het bestaat niet meer, tegenwoordig is het woonwijk Park de Meer.

Samen met zijn broer voetbalde Johan hier op straat.

Betondorp, een wijk uit de jaren twintig van de vorige eeuw, werd oorspronkelijk bewoond door socialisten en communisten – zoals de familie Van het Reve. De familie Cruijff kwam er na de oorlog terecht vanuit de Jordaan. Eind jaren vijftig verhuisde het gezin van de Akker- naar de Weidestraat. Daar overlered op 8 juli 1959  zijn vader aan een hartaanval, 45 jaar oud. Johan zou nog jarenlang ‘gesprekken’ voeren met zijn overleden pa.

Het ‘heilige’ getal veertien keert terug op de parkeerplaats voor Cruijffs ouderlijk huis.

Veertien

Johan Cruijff genoot geen enkele schoolopleiding. Hij speelde met nummer 14 op het T-shirt twintig jaar lang bij Ajax en later bij diverse buitenlandse clubs. Cruijff werd driemaal Europees voetballer van het jaar, Europees voetballer van de twintigste eeuw, won driemaal de Europacup I en legde zich in 1985 toe op het trainerschap, eerst bij Ajax, later bij Barcelona. Daarnaast was hij betrokken bij instellingen die zich richten op de combinatie jeugd en sport.

Johan Cruijff was betrokken bij instellingen die zich richten op de combinatie jeugd en sport.

Johan was een subliem voetballer, maar geen filosoof. Met zijn verhaspelde uitlatingen werd hij door velen wel zo gezien.

‘Vaak moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt.’

‘Ik ben overal tegen. Tot ik een besluit neem, dan ben ik ervoor. Lijkt me logisch.’

Leuk voor op een tegel of de scheurkalender, maar verder van weinig betekenis.

De sporter nummer 1 rookte als een ketter, soms tot wel tachtig sigaretten per dag. Het was daarom niet vreemd dat hij longkanker kreeg. Bij hem overheerste de gedachte dat hij ook die strijd wel zou winnen, maar op 24 maart 2016 beet hij in het zand.

Vlakbij zijn ouderlijk huis staat een monument voor de nummer 14.

Hoe ziek moet je zijn om de wereld willens en wetens door leugen en bedrog te bedotten? Vandaag spraken de ministers van Buitenlandse Zaken, Sergei Lavrov van Rusland en Dmytro Koeleba van het in oorlog verkerende Oekraine, met elkaar in het Turkse Antalya. Lang hadden ze niet nodig. Ze verlieten de verrgaderzaal zonder akkoord over een staakt-het-vuren noch over een humanitaire corridor vanuit Marioepol. Het laatste voorstel ligt nog ter tafel en kan  in werking treden als de Russen aangeven welke route veilig is.

Duidelijk is wel dat de Russen beklijven in hun zienswijze: je bent voor, of je bent tegen ons. Het is duidelijk dat van verzoening, in elk geval op korte termijn, geen sprake is.

Het Westen zou wel willen, maar straaljagers inzetten boven Oekraine is waarlijk een brug te ver vanwege de dreiging van een kernoorlog.

De Russen hebben Oekraine helemaal niet aangevallen, het is Oekraine die problemen veroorzaakt, aldus Lavrov. Oekraine heeft burgers gebruikt als ‘menselijk schild’. En de EU? ‘Die bedreigt Rusland al jaren met gevaarlijke wapens. Straks kunnen ze vanuit Oekraine terechtkomen bij terroristen.’

Westers experiment

Alle hoop op vooruitgang lijkt hiermee verloren. Oekraine is een westers experiment, aldus Lavrov. Hij onderstreept dat Rusland al jarenlang in de gaten had dat Oekraine zich tegen Rusland keerde. ‘Toen de NAVO Oekraïne vroeg om zich bij het blok aan te sluiten, en Oekraïne de opening van NAVO-bases en geheime biologische laboratoria toestond, brak het moment aan om onze westerse partners te vragen rationeel te handelen. Maar ik heb geen illusies dat het Westen een loyale partner is.’ Hij benadrukte dat Rusland er alles aan zal doen om te voorkomen dat het Westen zich uitbreidt naar gebieden die van vitaal belang zijn voor Rusland.

Lavrov zei verder dat er noch vrouwen noch kinderen werden gedood bij de aanval op Rusland. Hij legde de schuld daarvoor volledig bij het Azov-regiment, een rechts-extremistische groepering in het Oekrainse leger.

Het nucleair dreigement van Poetin schoof hij met klem terzijde. ‘Ik wil het niet geloven en ik geloof niet. De nucleaire kwestie wordt uitsluitend aangekaart door westerse partners, voornamelijk NAVO-leden.’ Lavrov suggereerde dat er een overeenkomst moet komen met de NAVO. ‘We hebben duidelijk gezegd dat de demilitarisering en de-nazificatie van Oekraïne verplicht is, omdat het niet alleen een militaire bedreiging is, maar ook een culturele bedreiging en een beschavingsbedreiging voor Rusland.’

Op de aantijging van Koeleba dat de de Russen een kraamkliniek in Marioepol beschoten antwoordde zijn Russische collega dat het Oekraïense nationalistische bataljon Azov de kraamkliniek in Marioepol als uitvalsbasis gebruikt. ‘Oekraïense nationalisten hebben eerder alle toekomstige moeders en personeel uit de kraamkliniek gehaald’, aldus Lavrov. ‘Het is aan jullie om conclusies te trekken over hoe het internationale publiek wordt gehersenspoeld.’

‘We waren hard, keihard. Dat is nogal logisch. Als je je jongens terugvindt met hun afgesneden lul in de mond, de benen afgezaagd, met de zaag er nog naast, en je krijgt de vent die dat geflikt heeft te pakken, dan ga je geen espresso met hem drinken. Dan heb je absoluut geen consideratie, geen pardon. En dat noemt men dan excessen.’

Woorden van oud-Indiëstrijder, ex-kapitein Henk Ulrici, in de jaren zestig de exploitant  van Golfslagbad De Branding in Doorwerth. Ulrici woonde in de villa tegenover het zwembad. Ik was nog een kind en had geen benul van zijn daden. Men zei dat hij  ‘een harde’ was, altijd geweest, ook in zijn jeugd toen hij een verdienstelijk rugbyspeler was geweest. Ach, konden de stenen maar spreken, dan zou je op de plek waar hij woonde, recht tegenover het allang verdwenen zwembad, verhalen horen over de excessen tijdens de politionele actie, beter gezegd: de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië, die duurde van augustus 1945 tot december 1949. Direct na de Japanse bezetting van Nederlands-Indië klonk daar de kreet ‘Bersiap, bersiap!’. ‘Wees paraat!’, schreeuwden de nationalisten, we geven alles voor de vorming van een republiek, een onafhankelijk Indonesië.

In deze villa, bij het voormalige zwembad De Branding in Doorwerth, woonde in de jaren zestig ex-kapitein Henk Ulrici.

De in Nederlands-Indië aanwezige Britten, die er na de Japanse capitulatie de boel op orde brachten, hadden er hun handen vol aan. Voor de meeste Nederlanders was ‘Bersiap!’ een vloek. Want, vergeet niet, ‘Indië verloren, rampspoed geboren’, tenminste dat dachten ze.

Westerling

In maart 1946 namen Nederlandse soldaten de plek van de Britten in. Onder hen was reserve tweede luitenant bij de infanterie Henk Ulrici. De oud-verzetsheld uit Bussum, hij vocht in een knokploeg in Amersfoort, blies spoorlijnen op en overleefde Kamp Amersfoort, diende nu in het Depot Speciale Troepen. Commandant was de meedogenloos opererende kapitein Raymond Westerling, die later zijn kornuit Ulrici in De Branding bezocht.

Ulrici maakte carrière in het leger waar hij het schopte tot commandant van het Depot Opleidingen van het Korps Speciale Troepen. In 1948 vocht hij als parachutist mee bij Jogjakarta op Sumatra. Als kapitein ondernam hij in 1949 met zijn Compagnie Eric (Eric was ook zijn schuilnaam in het verzet) moorddadige acties tegen Indonesische vrijheidsstrijders. Uit zijn woorden hierboven zie je dat het er bepaald niet zachtzinnig aan toeging. Het commando viel ook Nederlanders, die het opnamen voor de Indonesische vrijheidsstrijders, meedogenloos aan. De bekende deserteur Poncke Princen ontkwam ternauwernood aan een vuurgevecht, waarin zijn vrouw het leven liet.

Vrijwilligers voor de Vietnamoorlog

Na de soevereiniteitsoverdracht – 27 december 1949 – vertrok Ulrici naar het infanterieschietkamp Harskamp, daar werd op zijn initiatief een namaakdorp voor het oefenen van huis- en straatgevechten gebouwd, het staat er nog. Voor zijn ‘grote voortvarendheid en onverschrokken doorzettingskracht’ reikte prins Bernhard hem in 1955 het ridderkruis der Militaire Willemsorde uit.

Na zijn verblijf in Harskamp werd Ulrici exploitant – badmeester – van het golfslagbad De Branding in Doorwerth. In 1965 kwam hij nogmaals in het nieuws. De militaire autoriteiten verzochten hem een vrijwilligerskorps voor de Vietnamoorlog op te richten. In Zuid-Vietnam en ex-kapitein Ulrici werd getipt als commandant. Met de deelname liep het niet storm, hij kreeg slechts 95 reacties waarna het plan in duigen viel.

Henk Ulrici overleed op 29 januari 2005 op Mallorca, hij werd 83 jaar.