REDCOM

Armin Laschet, minister-president van Noordrijn-Westfalen en CDU-Bondskanselierskandidaat, heeft de watersnood in Duitsland de ramp van de eeuw genoemd. Voorbarig. Deze eeuw duurt nog 79 jaar, dat daarin nog wel het een en ander kan gebeuren dat erger is dan deze wateroverlast en die in al die andere landen, lijkt me hoogst waarschijnlijk.

Hevige regenbuien zijn van alle tijden. Rivieren die overstromen zijn dat ook. Al eeuwenlang kampt ons waterrijke land met overstromingen. Ik noem de Watersnoodramp van 1014, die onze kustlijn doorbrak. De Sint-Elisabeths-vloed van 1421, die Zeeland en Holland onderdompelde. En zo waren er om de zoveel jaar –  geen eeuw passeerde zonder watersnoodramp – ernstige overstromingen, die soms aan duizenden mensen het leven hebben gekost. De laatste grote waterramp in Nederland was in 1953 waarbij ruim 1.850 mensen omkwamen.

Wat leren we hieruit? Dat we ons te veel laten leiden door de waan van de dag. Vandaag is het erg, zo erg was het nooit, vergeet het. Wie kijkt naar de historie weet dat het ooit erger was en straks nog veel erger kan. Daarmee is niet gezegd dat de huidige waterellende peanuts is, helemaal niet. Ik weet wat wateroverlast is. Mijn huis in Servië liep tweemaal onder. Dat werd boenen en vooral vernieuwen. In mei 2014 beleefde Servië zijn zwaarste overstromingen in 120 jaar tijd. Behalve 35 doden gingen er hele dorpen plat. Die overstromingen werden gezien als de ergste ooit. Terugkijkend zijn de overstromingen in Duitsland en België erger.

Bomen geven rust, geven zuurstof, zijn symbolen van kracht. In de romantiek waren bomen een favoriet onderwerp van schilders. Aan de Benedendorpseweg in Oosterbeek woonde eind negentiende eeuw het schildersechtpaar Johannes Warnardus Bilders en zijn vrouw Maria Philippina (Marie) Bilders-van Bosse. Bilders was een van de grondleggers van de Oosterbeekse school. Daarin was niet het atelier het centrale schilderpunt, maar de vrije natuur van de zuidelijke Veluwezoom.

(Boven) Een vrouw hakt hout bij de zeven Wodans eiken langs de 16e -eeuwse sprengen in Wolfheze. Bilders (1811-1890) heeft haar in 1872 vereeuwigd. Bomen, beken en de heide vormden een belangrijk deel van zijn schilderonderwerpen. Waarom? Omdat bomen al eeuwenlang garant voor wijsheid, kennis en standvastigheid. Bilders leefde in de tijd van de romantiek, de weerklank die ontstond na het tijdperk van de rede, de Verlichting. Wodan, de oppergod van de Germanen, stond weer in de belangstelling. In die tijd was de almachtige natuur de manifestatie van het goddelijke.

Ook Jacob en Matthijs Maris togen naar de schilderkolonie in Oosterbeek. Het was daar een gezellige boel. Ze dronken , rookten, zongen liederen en schilderden ook elkaar, zoals het schilderij van Jacob Maris uit 1863 waarop de schilder Frederik Hendrik Kaemmerer achter zijn ezel zit.

Matthijs Maris schilderde rond 1860 een bosperceel op de Hoog Oorsprong.

Met het schilderen in de natuur – mogelijk gemaakt door de uitvinding van de verftube – gaven schilders uiting aan een oeroude drang, stammend van voor de Bijbel die zich via mythes en de volkscultuur over de wereld heeft verspreid.

Wie boomschilderijen wil bekijken gaat naar het Dordts Museum waar tot en met 15 augustus de expositieDiepgeworteld, bomen in de Nederlandse schilderkunst te zien is. 

Wat als onze dierbare viervoeters sterven? Verdwijnen ze in de kliko of een destructiebedrijf? Ja, met de meeste van onze harige vrienden, gebeurt dat, zeker met vogels en vissen. Al zijn er ook die een tuingraf krijgen, daarop staat dan vaak een kei met hun naam of zelfs een kruis.

Dierenbegraafplaats Klaverweiden, Hoevelaken.

Maar dat is niks. Er zijn er ook bij wie hond of kat zo nauw aan het hart ligt dat ze na het overlijden van de trouwe viervoeter een eervolle begrafenis regelen. Dan komt er een heuse kist aan te pas, die verdwijnt in een graf op een dierenkerkhof waarvan er in Nederland enkele tientallen zijn.

Voor een impressie bezocht ik dierenbegraafplaats Klaverweiden aan de rand van Hoevelaken. Hier liggen  vriendjes die er voor hun baasjes werkelijk toe deden. Denk aan een poes die naast je in bed lag of een hond die je speelmakker was. Ze liggen begraven onder mooie stenen, vaak voorzien van een aangrijpende tekst, soms ligt op een graf het laatst gedragen kattenhalsbandje of de laatste hondenriem.

Kom je daar ’s avonds even voor acht, dan staan er soms vrouwen te huilen, de handen gevouwen, de ogen vol tranen, ja, het is duidelijk, ze hebben veel leed te sjouwen.

De  dierenbegraafplaats is een rustige plek die regelmatig wordt bezocht uit eerbied voor het overleden huisdier.

In sommige graven liggen meerdere honden of katten van het hetzelfde baasje begraven. Het woord overdreven bestaat hier niet. Ze waren allemaal oprechte vrienden, vrienden voor het leven, waarvan voorgoed afscheid genomen is.