REDCOM

Wat als onze dierbare viervoeters sterven? Verdwijnen ze in de kliko of een destructiebedrijf? Ja, met de meeste van onze harige vrienden, gebeurt dat, zeker met vogels en vissen. Al zijn er ook die een tuingraf krijgen, daarop staat dan vaak een kei met hun naam of zelfs een kruis.

Dierenbegraafplaats Klaverweiden, Hoevelaken.

Maar dat is niks. Er zijn er ook bij wie hond of kat zo nauw aan het hart ligt dat ze na het overlijden van de trouwe viervoeter een eervolle begrafenis regelen. Dan komt er een heuse kist aan te pas, die verdwijnt in een graf op een dierenkerkhof waarvan er in Nederland enkele tientallen zijn.

Voor een impressie bezocht ik dierenbegraafplaats Klaverweiden aan de rand van Hoevelaken. Hier liggen  vriendjes die er voor hun baasjes werkelijk toe deden. Denk aan een poes die naast je in bed lag of een hond die je speelmakker was. Ze liggen begraven onder mooie stenen, vaak voorzien van een aangrijpende tekst, soms ligt op een graf het laatst gedragen kattenhalsbandje of de laatste hondenriem.

Kom je daar ’s avonds even voor acht, dan staan er soms vrouwen te huilen, de handen gevouwen, de ogen vol tranen, ja, het is duidelijk, ze hebben veel leed te sjouwen.

De  dierenbegraafplaats is een rustige plek die regelmatig wordt bezocht uit eerbied voor het overleden huisdier.

In sommige graven liggen meerdere honden of katten van het hetzelfde baasje begraven. Het woord overdreven bestaat hier niet. Ze waren allemaal oprechte vrienden, vrienden voor het leven, waarvan voorgoed afscheid genomen is.

Zondag 23 mei 1943. Op station Vught staat een Jodentransport gereed. Een Duitse soldaat maakt foto’s. In de 21^ste eeuw duiken ze op, het is een unieke vondst want van Konzentrationslager Herzogenbusch, Kamp Vught, waar deze Joden vandaan komen zijn weinig foto’s bekend en al helemaal niet van Jodentransporten.

Het transport van 1.253 mensen, waaronder meer dan 300 kinderen en zieken, ging via Westerbork naar Sobibor waar het grootste deel van de getransporteerde Joden op 28 mei vergast werd.

Vandaag, 23 mei 2021 – precies 78 jaar na dato – ziet station Vught er vrijwel nog net zo  uit als op die meidag in ’43, al bestaat het depot waar de bagage tegen aan ligt niet meer en zijn ook de halfronde deuren van het depot aan de voorzijde, waar brancards stonden, verdwenen. Een kleine gedenksteen herinnert aan de Jodentransporten.

Wil je meer weten over de foto’s? Klik op https://www.bd.nl/den-bosch-vught/indringende-fotos-ontdekt-van-transport-kamp-vught-naar-westerbork-veel-mensen-werden-vijf-dagen-later-vermoord~a4bb5523/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

De situatie anno 2021.

Dezelfde plek als boven, maar nu 78 jaar na het gebeuren.

Waar de bus stond is nu een wachthokje. Het depot heeft plaatsgemaakt voor elektriciteitskasten.

Het bestaat nog, een graf van de familie Mussert. Niet van de gewiekste ingenieur maar bovenal landverrader Anton, wel van zijn veertien jaar oudere broer Jo. Jo Mussert was beroepsmilitair en geen lid van de NSB. Zijn vijftien jaar jongere vrouw Dora daarentegen liep voor het nationaalsocialisme het vuur uit haar sloffen.

Toch vertrouwt de legerleiding Jo niet helemaal. Als luitenant-kolonel bij de genie is hij verantwoordelijk voor de bruggen en veren. Maar wanneer de Duitse dreiging toeneemt benoemen ze hem tot  depot- en kantonnementscommandant in Dordrecht.

Jo Mussert.

In mei 1940 ligt Dordt in de vuurlinie. Duitse parachutisten gaan er effectief te werk en brengen het Nederlandse leger in een chaotische toestand. Jo Mussert, psychisch niet al te sterk na een verwijderde, maar ongevaarlijke, tumor in zijn hoofd, staat onder hoge stress. Als op maandag 13 mei tanks Dordt binnenrijden denkt hij dat het Franse pantsers zijn. Niet vreemd, want ook volgens het Algemeen Hoofdkwartier en het Commando Vesting-Holland zijn het Fransen. Maar nee, het zijn moffen. Hij maakt dat hij wegkomt en wijkt met zijn legeronderdeel uit naar Sliedrecht.

Er zijn soldaten die dat hoogst onverstandig vinden en hem – mede door de achternaam van NSB-leider Mussert – verdenken van hoogverraad. Tijdens een stafoverleg op dinsdag 14 mei nemen kapitein Bom en luitenant Kruithof het pistool ter hand, ze willen Jo arresteren. Hij steekt zijn handen in de lucht, maar weigert mee te gaan. Dan lijkt hij naar zijn pistool te grijpen. Kruithof vuurt. Vier kogels treffen Jo. IJlings wordt hij naar het ziekenhuis in Gorinchem gebracht, waar hij die avond op 59-jarige leeftijd overlijdt.

Hij wordt begraven in het familiegraf in Gorinchem, bij drie van zijn kinderen, het echtpaar had er tien. In 1968 volgt zijn vrouw Dora, die tot aan haar laatste snik bij hoog en bij laag  beweert dat Jo’s broer, ‘oom Anton’ – geëxecuteerd op 7 mei 1946 en verdwenen in een naamloos graf – eigenlijk een soort van Johan van Oldenbarnevelt is geweest, maar dat, zo beweerde zij hardnekkig, zou Nederland pas later zien.

De officieren Bom en Kruithof draaiden de bak in. Kruithof ontspringt op het nippertje de doodstraf, hij kreeg twintig jaar, Bom tien jaar. In 1945 kwamen ze vrij. Kruithof werd onmiddellijk toegevoegd aan de staf van prins Bernhard. Ze noemden hem daar een patriot. In mei ’45 werd Jo Mussert door generaal Henri Winkelman postuum gerehabiliteerd. Over zijn functioneren in Dordrecht stak hij de loftrompet: Jo Mussert was een standvastig officier.

Meer weten? Lees: http://stijnwiegerinck.nl/artikel%20wiegerinck_na%20magazine_1-2010.pdf